Γεια σας!
Είμαστε μια ομάδα παιδιών που φοιτούμε με την βοήθεια των δασκάλων μας στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο του Πύργου. Το σχολείο μας είναι λίγο διαφορετικό από το δικό σας. Κι εμείς είμαστε λίγο διαφορετικοί από εσάς.
Μπορεί να μην τα καταφέρνουμε τόσο καλά στην Γλώσσα και στα Μαθηματικά όπως εσείς και μπορεί να μην είμαστε τόσο καλοί στα σπορ.
Είναι αλήθεια ότι δυσκολευόμαστε λίγο περισσότερο στην καθημερινή μας ζωή. Όμως αναλογιστείτε: Και εσείς είστε το ίδιο καλοί παντού;
Δεν σας έχει τύχει ποτέ να σκεφτείτε «Ωχ, αυτό είναι πολύ δύσκολο! Δεν μπορώ να τα καταφέρω»! Σίγουρα. Όλοι χωρίς εξαίρεση έχουμε δυσκολίες. Άλλος λιγότερες, άλλος περισσότερες.
Έχουμε όμως και ιδιαίτερες ικανότητες.
Άλλος μπορεί να δυσκολεύετε τόσο πολύ να μάθει να διαβάζει και όμως να έχει πιο καλή καρδιά και από τον πιο καλόκαρδο γίγαντα του γλυκύτερου παραμυθιού. Άλλος μπορεί να μην τα καταφέρνει στην αφαίρεση ή στον πολλαπλασιασμό αλλά να τραγουδάει πιο όμορφα και από το πιο γλυκόλαλο αηδόνι.
Άλλος μπορεί να μην έχει δει ποτέ του το φώς του ήλιου αλλά να κλείνει στην ψυχή του την απέραντη ομορφιά όλου του κόσμου.
Άλλος μπορεί να μην έχει ακούσει ποτέ τίποτα και γι’ αυτό η φωνή του να είναι άσχημη ή «να μιλάει» με χειρονομίες, μα να ζωγραφίζει τον κόσμο μας με φανταστικά χρώματα και υπέροχες πινελιές.
Άλλος μπορεί να μην κουνάει τα πόδια του, μα να κολυμπάει σαν δελφίνι! Όλοι έχουμε τις ιδιαίτερες δυσκολίες μας, άλλος περισσότερες, άλλος λιγότερες. Έχουμε όμως και τα ιδιαίτερα ταλέντα μας. Γι’ αυτό όλοι, όλα τα παιδιά χρειαζόμαστε ισότιμη μεταχείριση. Χρειαζόμαστε φίλους, παρέες, αγάπη, καλοσύνη, ανεκτικότητα στις δυσκολίες μας αλλά όχι λύπηση και οίκτο. Χρειαζόμαστε ισότιμη μεταχείριση και ισότιμες ευκαιρίες. Αυτά όχι μόνο σήμερα που γιορτάζεται η μέρα των Α.Μ.Ε.Α., μα κάθε μέρα.
Ελάτε στο σχολείο μας να μας δείτε, να γνωριστούμε, να παίξουμε μαζί και να δείτε πράγματα που και εμείς μπορούμε να καταφέρουμε και γιατί όχι και εσείς να μας θαυμάσετε....
3 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια ημέρα σήμερα για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑμεΑ)
Η 3η Δεκεμβρίου δεν είναι γιορτή. Είναι μια αφορμή για να έρθει στο προσκήνιο η ύπαρξη, η παρουσία κάποιων ξεχωριστών συμπολιτών μας που θα μπορούσαν να είναι και μέλη της οικογένειάς μας και η διεκδίκησής τους ισότιμης θέσης στην κοινωνία.
Γιατί η απόσταση που χωρίζει έναν άνθρωπο υγιή - αρτιμελή, από έναν άνθρωπο ανάπηρο, με ευάλωτη υγεία ή με μύρια όσα άλλα προβλήματα είναι ένα εκατοστό (ή και χιλιοστό)του δευτερολέπτου. Όσο δηλαδή, ένα φρενάρισμα που (δεν) έγινε, ένα βήμα παραπάνω (ή λιγότερο), μια απροσεξία της στιγμής ή ένας επικίνδυνος ελιγμός (που συνήθως γίνεται για πλάκα) από κάποιον άσχετο ή μεθυσμένο ή απλά απρόσεχτο. Επίσης η απόσταση που χωρίζει έναν άνθρωπο που γεννήθηκε υγιής - αρτιμελής, από έναν άνθρωπο που γεννήθηκε ανάπηρος, με ευάλωτη υγεία ή με μύρια όσα άλλα προβλήματα, δεν είναι παρά μια απειροελάχιστη (και όταν λέμε απειροελάχιστη εννοούμε απειροελάχιστη) απόκλιση από το σύνηθες ή το "φυσιολογικό" του γεννητικού κώδικα.
Oι συμπολίτες μας αυτοί δεν είναι ανάπηροι. Ανάπηρη είναι η πόλη που εμποδίζει να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να κινηθούνε απρόσκοπτα. Η προσπελασιμότητα και η δυνατότητα πρόσβασης όλων των πολιτών σε ζωτικούς χώρους, δομές και υπηρεσίες είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και όχι προνοιακή παροχή.
Ανάπηροι είναι οι διοικούντες που στο όνομα του κέρδους ασελγούν μετατρέποντας κάθε διαθέσιμο κεντρικό δημόσιο χώρο σε «τραπεζοκαθίσματα» και πάρκιν στερώντας από πολλούς το δικαίωμα να κινηθούν ελεύθερα και να περπατήσουν ακόμα και στο κέντρο της πόλης».
Μη φυσιολογική είναι η πόλη της φυσιολογικότητας, της μονοτονίας, της κανονικότητας, της ομοιομορφίας, της απόρριψης αυτού που διαφέρει, του αποκλεισμού και του εγκλεισμού του.
Καθυστερημένη είναι η πόλη των προκαταλήψεων και των διακρίσεων ενάντια σε συνανθρώπους, οι οποίοι αναζητώντας μία καλύτερη τύχη για τους εαυτούς τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους πήραν τον μακρύ και δύσκολο δρόμο της μετανάστευσης. Η πόλη που αντί να αξιοποιήσει τον πλούτο και τις δυνατότητες των πολιτισμών ενισχύει το έδαφος και τις συνθήκες τις υπερεκμετάλλευσής μας από τη μια, ενώ από την άλλη παράγει τον φόβο και την ανασφάλεια για να διασφαλίσει αυτή την υπερεκμετάλλευση, κατασκευάζοντας και συντηρώντας προκαταλήψεις για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πολίτες που αλλοτριωμένοι και εγκλωβισμένοι στην αγωνία της επιβίωσης στην οποία μας σπρώχνουν, αναπαράγουμε ρατσιστικές αντιλήψεις απέναντι σ’ αυτά τα άτομα με τις ειδικές ικανότητες. Μια πολιτεία που δεν σέβεται τα δικαιώματα αυτών των ανθρώπων, υστερεί σε δημοκρατικότητα. Και μια κοινωνία που δεν απαιτεί πιεστικά άρση τέτοιου είδους αποκλεισμών εμφανίζει συμπτώματα αξιακής παρακμής.
Ανάπηρη είναι η πόλη που δεν σέβεται τα παιδιά της, γιατί δεν θέλει δημιουργικούς και ελεύθερους πολίτες. Πού θέλει να τα εξοικειώσει ήδη από την τρυφερή παιδική τους ηλικία με τη μιζέρια, την παθητικότητα, την αλλοτρίωση, τη συμμόρφωση, την υποταγή και τον καταναλωτισμό. Η πόλη που εξοντώνει τη φαντασία, τη δημιουργία, τα όνειρα των παιδιών της. Ανάπηροι είμαστε και οι εκπαιδευτικοί που αποδεχόμαστε και ανεχόμαστε αυτό το «λειτούργημα». Που εγκλωβισμένοι σε μία καθημερινή ρουτίνα και βαρεμάρα δεν εμπλεκόμαστε ως παιδαγωγοί σε μία ουσιαστική αλληλεπίδραση με τα παιδιά, που δεν συνδέουμε το σχολείο και την σχολική δραστηριότητα δημιουργικά με το κοινωνικό περιβάλλον. Ανάπηροι είμαστε, όμως, και σαν πολίτες που δεν αντιστεκόμαστε, που τη γκρίνια μας δεν τη μετατρέπουμε σε διαμαρτυρία, που τη μοιρολατρική μας συνέργεια δεν την αντικαθιστούμε με την υπεράσπιση του μόχθου μας και τον διαρκή αγώνα για την εξασφάλιση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής.
Ο Διευθυντής του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Πύργου
ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΣΤΟΣ
ειστε θαυμασια παιδια και χαιρομαστε οταν χαιρεστε!!! ψηλα το κεφαλι και μην ξεχνατε να μας ταρακουνατε οταν εμεις "οι μεγαλοι" σας προσπερναμε αδιαφορα........
ΑπάντησηΔιαγραφή